Waarom Rotterdam (nog steeds) een LHBTQ+ studentenvereniging nodig heeft

Rotterdam Pride: Fabian Lips

Hoewel er van een feestelijke opening weinig sprake was tijdens de lockdown, werd vorig jaar de LHBTQ+ studentenvereniging Erasmus Pride - die sinds 2011 bestond als een informeel netwerk - officieel opgericht door het bestuur onder leiding van student Fabian Lips. In de aanloop naar Rotterdam Pride vroegen we Fabian naar zijn verhaal, en waarom de vereniging juist nu nodig is.

Toch rest de brutale vraag: is Erasmus Pride dan echt nodig? Kun je als LHBTQ+’er niet lid zijn bij een andere studentenvereniging?

“Dat kan zeker wel.” reageert Fabian. “Maar bij sommige verenigingen is de cultuur niet bevorderlijk voor LHBTQ+’ers. Denk aan de machocultuur, de ontgroeningen, gescheiden sociëteiten, sowieso het denken in twee genders. Ik hoor van mensen dat ze zich uitschrijven omdat ze zich niet veilig voelen, of mensen die zich niet inschrijven op basis van de vooroordelen die over verenigingen bestaan.”

Op de vraag of een aparte vereniging voor LHBTQ+’ers polarisatie niet juist in de hand werkt, antwoord Fabian kalm. “Ik hoor dat geluid vaker: je wilt niet anders behandeld worden, dus waarom maak je dan een clubje voor iedereen die anders is? Je moet je realiseren dat bij andere verenigingen, ook als we geaccepteerd worden, we altijd in de minderheid zijn. Nu we ons eigen ‘clubje’ hebben, zijn we in de meerderheid. Dat maakt het veiliger en makkelijker voor mensen om er aan deel te nemen. Wij richten ons op een safe space voor de community, en die kan juist complementair zijn op het bestaande verenigingsleven. Je bent ergens anders lid, maar óók bij Erasmus Pride.”

Straight passing

Nu met Erasmus Pride LHBTQ+ studenten en alumni verenigd zijn, wil de vereniging haar positie gebruiken om de diversiteit bij andere verenigingen te stimuleren.

“Het uiteindelijke doel van Erasmus Pride is om een brug te leggen tussen LHBTQ+ studenten en alle verenigingen. Ver in de toekomst zie ik Erasmus Pride als een ‘gewone’ vereniging, en is dat LHBTQ+ element niet meer nodig. Maar dat is nu nog een utopie.”

In zijn zeven jaar als lid bij Het Rotterdamsch Studenten Gezelschap – hij was daar onder andere voorzitter van een LHBTQ+ subvereniging - heeft Fabian de tolerantie jegens de gemeenschap toe zien nemen  maar hij onderstreept dat er nog veel werk aan de winkel is. “Er wordt brand gesticht bij de voorzitter van de Roze Kameraden, het COC wordt beklad en vernield, in Amsterdam wordt een flat in brand gestoken vanwege de regenboogvlag. Het is nog heel belangrijk om een aparte vereniging te hebben.”

"Stel je voor dat je ook nog een strenggelovige, alles niet-tolererende huisgenoot hebt die door het lint gaat als je een kleurtje draagt"

Ook is het niet toevallig dat de vereniging officieel is opgericht tijdens de coronapandemie. De student wellbeing monitor van de Erasmus Universiteit Rotterdam heeft immers aangegeven dat studenten het zwaar hebben tijdens de pandemie, maar het welzijn van LHBTQ+ studenten is er nóg slechter aan toe.

Dat komt, denkt Fabian, met name door hun thuissituatie. “Die is niet altijd ideaal. Het online studeren en werken vanuit huis is verre van leuk, maar stel je voor dat je ook nog een strenggelovige, alles niet-tolererende huisgenoot hebt die door het lint gaat als je een kleurtje draagt. Of misschien woon je nog bij je ouders, die je geaardheid niet accepteren of voor wie je nog in de kast zit. Dat maakt deze periode extra zwaar.”

De vereniging richtte hiervoor Erasmus Pride Pals op, een systeem dat LHBTQ+ studenten aan elkaar koppelde voor een gesprek of een wandeling. Fabian vertelt trots: “Dat is een van de redenen waarvoor je het doet. Je kunt een hand uitsteken naar mensen die het nodig hebben.”

Apenrots

Met zijn afstuderen laat Fabian ook het voorzitterschap van Erasmus Pride achter zich. Nu werkt hij als Junior Advisor Regulations & Policies bij ABN AMRO en houdt hij kantoor op de Zuidas, dat door de masculiene cultuur gekscherend de apenrots wordt genoemd. Hoe is hij juist daar terecht gekomen?

“Ik wilde mijn hele leven al voor de bank werken, maar was al snel bang dat ik daar niet geaccepteerd zou worden. Daarom heb ik zo hard gewerkt, vijf diploma’s gehaald, al die nevenactiviteiten gedaan. Ik dacht dat ik door mijn seksualiteit al tien stappen achter zou lopen. Ze zien eerst ‘Fabian de homo’, en daarna pas al die topdingen die ik heb gedaan.”

Fabian tilde zwaar aan de druk die hij voelde en raakte in een burn-out. Nog steeds heeft hij last van paniek en angst. Toch heeft hij de kracht gevonden om door te zetten: “Ik zie het nu juist als mijn sterke punt, in plaats van mijn zwakte. Hier haal ik mijn trots en kracht uit. Ik ben op Erasmus Pride trotser dan op al mijn diploma’s. Ik heb een plekje achtergelaten voor de Fabians die nu beginnen aan hun studie. Dat is enorm waardevol voor mij.”

"Ik ben op Erasmus Pride trotser dan op al mijn diploma’s"

Ook trof hij op de Zuidas niet de machocultuur waar hij voor vreesde. Integendeel zelfs: “Ik wilde uitgesproken zijn over mijn seksualiteit en wie ik ben, en dat is bij mijn werkgever mogelijk. Er werd me zelfs gevraagd of ik me hier voor het bedrijf ook in wil zetten voor D&I op de werkvloer. Dat geeft een fijn gevoel.”

Toch heeft Fabian nu even genoeg aan zijn werk, in ieder geval voorlopig. “Mijn scriptiebegeleider sprak over een Russisch spreekwoord, iets in de trant van ‘als je het gevoel hebt dat je te veel te doen hebt, doe er dan nog één ding bij.’ Dat snapte ze niet, tot ze mij leerde kennen.”

Meer verhalen van alumni