Saamhorigheid. Dat is wat Pauline Meurs bovenal ziet als zij naar de coronacrisis kijkt. ,,Dat een orthopedisch chirurg nu op de intensive care helpt met het draaien van patiënten, wie had dat kunnen denken. Ik hoop dat die saamhorigheid, de wil elkaar te helpen, ook na de crisis blijft bestaan’’, zegt de hoogleraar Bestuur van de Gezondheidszorg aan de Erasmus Universiteit.
Het is een onverwachte crisis waarin de hele wereld terecht is gekomen. ,,Ik heb het onderschat. Ik vermoed dat we dit allemaal hebben onderschat’’, zegt Meurs. ,,We dachten: Dit gebeurt in China en daar blijft het. Dat er een pandemie zou komen, die de hele wereld raakt en zulke vormen aanneemt, dat konden we ons niet voorstellen. En ook niet hoe het leven zou komen stil te liggen en hoe zoveel mensen ziek zouden worden.’’
Ze vindt het bemoedigend dat dokters durven te zeggen: We weten weinig, maar we leren elke dag bij. Dat ze hun onzekerheid durven te tonen. Dat ze zich kwetsbaar durven op te stellen. Maar deze onzekerheid maakt het bestrijden van het coronavirus ook extra moeilijk, zo ziet de hoogleraar Bestuur van de Gezondheidszorg aan de Erasmus Universiteit.
"Het gevoel dat het leven maakbaar is, dat je alles in de hand hebt, is weg."
Van één ding is Meurs zeker. ,,Deze coronacrisis vergeten we niet zomaar. 2020 zal altijd als jaartal in ons hoofd zitten. Het is echt heel uitzonderlijk wat we nu meemaken. Dat scholieren geen eindexamen kunnen doen, dat trouwerijen heel anders zijn en ook het begraven van dierbaren bijna in afzondering moet plaatsvinden. Het gevoel dat het leven maakbaar is, dat je alles in de hand hebt, dat is weg. Een gevaarlijk virus is niet meer iets dat elders rondwaart, maar ook hier in Nederland. Het toont de kwetsbaarheid van mensen. Daar moeten we mee leren leven.’’.
- More information
