Het aantal coronapatiënten op de Intensive Care is deze week wat afgenomen. Toch kan IC-verpleegkundige en teammanager Koos van der Ree Doolaard nog niet opgelucht ademhalen, vertelt hij in de nieuwe Erasmus MC-podcast.
Koos van der Ree Doolaard ziet, zegt hij, op dit moment wel dat er mondjesmaat patiënten ontslagen worden. “Aan de andere kant komen er toch ook weer patiënten bij. Het is zéker niet zo dat we hier over twee weken de afdeling leeg hebben. Natuurlijk hopen we dat de trend doorzet, maar het is nog te vroeg om opgelucht adem te halen. We houden een grote slag om de arm; wat kunnen we verwachten, komt er nog een piek? We staan nog niet te juichen dat we dit met elkaar hebben gefikst.”
Waar houd je rekening mee?
“Met een opvlamming, dat er toch opeens weer een piek komt. Gisteren kwam er vanuit regio Den Haag weer een behoorlijk aantal mensen in het ziekenhuis terecht, waarvan ook op onze IC iemand is opgenomen. De klus is echt nog niet geklaard.”
Hoe is de sfeer op de IC?
“Over het algemeen is het op de afdeling zelf rustig. Het is geen gejaagde oorlogsachtige situatie. Wel zie je als je door de ramen in de kamers kijkt, patiënten aan de beademing liggen, erg ziek zijn.
Ik denk dat bij de meeste collega’s nog een beetje het idee leeft: Hoe gaan we hier uitkomen? Kunnen we nog een piek verwachten? Natuurlijk willen we graag mee in de het gaat beter-flow. Daar hopen we allemaal op. Wij houden alleen in het achterhoofd dat we hier nog erg lang mee bezig zullen zijn. Het is geen gelopen race.”
Is het voor jullie zwaar?
“Fysiek is het een behoorlijke belasting, zeker omdat veel patiënten wat zwaarder zijn. Ze moeten gemobiliseerd worden, op de juiste manier gevoed, fysiotherapie krijgen. Je moet sterk in je armen zijn.”
“We houden een grote slag om de arm.”
Hoe lang houd je dat vol?
“Dat is natuurlijk per individu verschillend, maar ik denk dat een aantal mensen behoorlijk op hun tenen lopen. Gelukkig worden we uitstekend ondersteund door allerlei afdelingen. Al ligt de verantwoordelijkheid uiteindelijk toch vooral bij de IC-verpleegkundigen. Die weten inhoudelijk het beste wat de werkprocessen en -structuren zijn.”
Hoe ga jij daar mee om?
“Ik probeer de rust te bewaren, ik kan niet meer doen dan ik kan. Ik kan redelijk goed relativeren. Dat is ook je professionaliteit, ik werk al behoorlijk lang op de IC, heb het me eigen gemaakt. De dood is, helaas, een onderdeel van ons werk. Of ik het meeneem naar huis? Ik denk er thuis wel veel aan. Toch probeer ik daar wel echt even thuis te zijn, even weg uit de hectiek.”
Wat heeft indruk op je gemaakt?
“Vooral het begin, die toestroom van patiënten. Dat je ineens tien opnames op een dag had. Dat gaf angst; waar gaat dit naartoe? Gaan we dit wel redden? Hebben we genoeg beschermende materialen? Wat als collega’s gaan omvallen, als de patiëntentoestroom niet ophoudt, als we Italiaanse taferelen krijgen? Dat veroorzaakte meer angst dan de situatie waarin we zaten.”
Zijn er ook mooie momenten?
“De omgeving die je ziet als helden van de zorg, de organisaties die van alles aanbieden. Dat doet goed. En ook mensen die een berichtje sturen: Hoe gaat het op je werk, is het druk? Fijn om die waardering te krijgen.
Verder is het een lichtpuntje dat het beter lijkt te gaan, dat we op dit moment geen drieduizend IC-bedden nodig hebben. Dat geeft opluchting.”
