Hoogleraar Eveline Crone heeft geen startups en ook geen patenten. Wel impact. Zij is een veel gelauwerd, gedreven neurowetenschapper en psycholoog wier onderzoek naar hersenprocessen van pubers – van MRI-scans tot jongerenpanels – leidt tot inzichten waarmee onderwijs en samenleving beter kunnen worden ingericht op de mogelijkheden van jongeren. Zij publiceert net zo makkelijk in Nature als in de NRC en verspreidt de kennis die zij en haar collega’s ontwikkelen via films en boeken onder het grote publiek. In het werk van Crone vervagen de grenzen tussen bèta en gamma, wetenschap en maatschappij, onderzoek en toepassing. Ze vertelt erover op Innovation Origins.
Van innovatie naar gebruik
“Het gebeurt niet alleen in universiteiten”, stelt Eveline Crone. Ooit dacht zij dat wel. De wetenschap had de kennis en moest die naar de samenleving brengen. Nu vindt zij haar eigen visie achterhaald. “We moeten kennis halen”, betoogt zij, want kennis ontstaat overal. De belangrijkste bijdrage van de wetenschap is dat zij waardenvrij is en ruimte biedt aan vrije denkers om onafhankelijk na te denken over grote vraagstukken voor de samenleving – maar wel en nog veel meer dan vandaag in interactie met die samenleving. “Als eerstejaars psychologie leer je de empirische cyclus”, legt Crone uit. Zelf is zij erg geïnspireerd door de ontwerpcyclus, door bedrijven die in hun productontwikkeling voortdurend testen in de markt. Waarom zou de wetenschap niet werken op dezelfde manier?
Living labs
Dat is precies wat zij de laatste jaren doet. In ‘living labs’ die burgers, beleidsmakers en wetenschappers bij elkaar brengen om samen problemen te benoemen en oplossingen te ontwikkelen, testen en verbeteren. Zo worden zij samen eigenaar van het probleem én de oplossing. Daarmee heb je meteen draagvlak en een oplossing die niet alleen beter is maar werkt in de praktijk. Zo’n aanpak wordt misschien alleen nog maar belangrijker, betoogt Crone. Immers, om de grote vraagstukken van onze tijd – de ‘wicked problems’ – aan te pakken heb je technologische innovatie nodig, maar om ze op te lossen moet je die innovaties gebruiken – en dat betekent dat je de sociale context eromheen moet begrijpen.
Neem het vaccinatiebeleid. De virologen hebben hard gewerkt en bergen verzet, maar ergens zijn we 15-20% van de samenleving kwijtgeraakt. Omdat die anders benaderd moeten worden, zegt Crone. Jongeren, zo legt zij uit, worden door de pandemie beperkt in drie fundamentele behoeften: risico nemen en exploreren, het aangaan en onderhouden van liefdevolle, warme vriendschappen en het gehoord en gezien worden, respect krijgen. Uit de panels waarin zij en haar collegae met jongeren werkten kwam het volgende idee. De jongeren begrepen heel goed dat we met vaccinatie begonnen bij 80-plussers en vandaar stap voor stap naar lagere leeftijden. Maar, vroegen zij, als we dan bij 40 zijn aangekomen, kunnen we de volgorde dan niet omdraaien en van 18 naar 40 prikken? Die suggestie is nooit serieus genomen. “En we hebben het wel over onze toekomstige leraren, tandartsen, ondernemers, enzovoorts”. Stel je voor dat we vanaf december met jongeren waren gaan werken, waar hadden we dan nu kunnen staan?
Lees het gehele artikel op Innovation Origins.
- Professor
- Gerelateerde content
