Alumni in the spotlight | Mr. Frank Visser

Frank Visser (1951) is kantonrechter te Zaandam en senior-rechter in de rechtbank Noord-Holland. Tevens is hij raadsheer-plaatsvervanger bij het gerechtshof te Den Bosch. Het grote publiek kent hem vooral als De Rijdende Rechter uit het gelijknamige televisieprogramma van de NCRV.

Sinds 1995 is meester Visser in dat programma als rechter te zien. Het succesvolle programma kent zelfs twee spin-offs: De Vakantierechter en Recht in de Regio. Hoewel hij zijn doctoraal cum laude aan de VU in Amsterdam behaalde legde hij de basis aan Erasmus School of Law, waar hij zijn kandidaats behaalde.

Geografisch misverstand

Frank Visser ging in Rotterdam studeren door zoals hij het zelf noemde een ‘geografisch misverstand’. “Ik woonde in Den Haag en wilde thuis blijven wonen. Ik dacht dat de reisafstand naar Leiden langer was dan die naar Rotterdam. Dat bleek niet het geval, maar toen had ik me al ingeschreven in Rotterdam.” Zijn teleurstelling sloeg echter snel om, toen bleek dat in Rotterdam alles strak en goed georganiseerd en praktisch ingesteld was. “Ik dacht toen ook helemaal niet aan een studentenleven, ik wilde gewoon zo snel mogelijk afstuderen. Ik vond het dan ook niet erg om vroeg te beginnen en verplicht dingen thuis te doen, al was het soms ook wel wat schools. Voordeel daarvan was wel dat je hele kleine werkgroepen had. Rotterdam was de eerste stad waar dat soort werkgroepen gegeven werden. Je leerde je medestudenten zo goed kennen en dat werden dan ook je studievrienden.” Na een jaar kreeg Visser het bericht dat zijn studiebeurs over het eerste jaar omgezet werd in een schenking, omdat hij gemiddeld hoger dan een zeven stond. Dat motiveerde hem om harder te gaan studeren, waardoor zijn gemiddelde al snel richting de acht steeg. Overigens was er nog een reden om in Rotterdam te studeren, naast de geografische. “Ik had gelezen over het ‘nieuwe’ onderwijs in Rotterdam. Ik had geen idee wat het oude onderwijs inhield, maar het nieuwe sprak me erg aan. Er zat in het onderwijs veel psychologie, sociologie en economie en daar heb ik veel aan gehad in mijn latere werk.” Nadat hij zijn kandidaats behaald had verhuisden zijn ouders naar het Noorden van het land en Visser verhuisde mee. Ondanks dat hij vlak na de verhuizing in Amsterdam in een studentenhuis ging wonen, woonde hij lang genoeg bij zijn ouders om nog een geografisch misverstand te begaan. “Ik dacht dat de VU minder ver reizen was dan de UvA, maar dat bleek ook weer niet het geval. Toeval wilde dat de VU best veel op de EUR leek en daardoor goed op mijn eerdere studie aansluit.” In een eerdere mailwisseling schreef Visser al dat “ik met de in Rotterdam voor mijn kandidaats opgedane kennis van het positieve recht, in Amsterdam fluitend de doctorale eindstreep kon bereiken.” Wel geeft Visser aan aangenaam verrast te zijn door de aandacht voor de rechtsfilosofie in Amsterdam, waar in Rotterdam toen minder aandacht voor was. Het onderschrijft de gedachte van Visser dat (naast de praktische reden van de verhuizing) het goed was om “net zoals studenten in de Renaissance deden mijn blik te verruimen naar meer dan één universiteit.”

Op zijn Rotterdams in Amsterdam

Visser geeft aan goed te kunnen leren en altijd “op zijn Rotterdams in Amsterdam” gestudeerd te hebben. Dat betekent dat hij van aanpakken wist (niet lullen, maar poetsen), maar ook dat hij met zijn kennis van het positieve recht uit Rotterdam gemakkelijk de tentamens in Amsterdam kon halen. “In Amsterdam hoefde ik weinig nieuwe dingen uit mijn hoofd te leren. Zo kon ik voor een tentamen strafprocesrecht een 8,5 halen, terwijl ik mij op het laatste moment ingeschreven had. Puur op mijn kennis vanuit Rotterdam.” Tijdens zijn studie werd Visser gevraagd of hij vanuit ‘democratisch oogpunt’ lid wilde worden van de faculteitsraad. Al gauw werd hij ook student-assistent bij de sectie Volkenrecht. Dat zorgde ervoor dat hij zijn eigen kantoor én telefoon kreeg, waar hij veelvuldig gebruik van gemaakt heeft, ook om te studeren. In twee jaar tijd schreef hij een samenvatting van alle boeken over volkenrecht die de UB toen had, waarna hij ook zijn scriptie over het volkenrecht schreef.

RAIO

Formeel studeerde Visser, die zich meer internationaal rechtelijk had georiënteerd, publiekrechtelijk af, omdat internationaal recht toentertijd nog geen erkende afstudeerrichting was. “Dat was natuurlijk onzin, ik ben altijd meer op het privaatrecht georiënteerd geweest.” Na zijn afstuderen wilde Visser verder in het internationaal recht, maar dat lukt niet. Vervolgens is hij kort bibliothecaris bij het Vredespaleis geweest (“dat leek me ideaal, ik kon dan betaald doorstuderen”), maar dat beviel minder goed dan hij gehoopt had. Vervolgens meldde hij zich aan voor de Rechterlijke Ambtenaar In Opleiding (RAIO). “Tijdens mijn studie was ik al lid geweest van de rechtswinkel en het leek me leuk mensen te helpen.” Tijdens de RAIO begon Visser als officier van justitie (OvJ). “Het waren de jaren zeventig, iedereen zette zich af van het gezag en niemand wilde meer OvJ worden. Ik vond het juist ontzettend leuk.” Daarnaast was Visser griffier in Maastricht en liep hij buitenstage bij de politie. Na het afronden van de RAIO werd hij OvJ bij het parket te Alkmaar. “Ik werd gelijk fraudeofficier, mede omdat ik in de avonduren recht gaf aan de avondstudenten van de Hogeschool van Amsterdam. Hierdoor wist ik van alle rechtsgebieden wat af.” Na acht jaar werd hij in 1989 kantonrechter in Zaandam en dat bleek de plek waar hij de rest van zijn werkzame leven zou blijven.

De Rijdende Rechter

In 1995 kreeg hij toen het verzoek of hij wat voor televisie zou willen doen in een programma dat toen al De Rijdende Rechter ging heten. Dat wilde hij wel en samen met een aantal collega’s werden een aantal pilotuitzendingen gemaakt. Wat Visser niet wist is dat er een kijkerspanel was dat bepaalde welke rechter zij de leukste vonden. Dat werd Visser, waardoor hij vanaf 1996 echt als De Rijdende Rechter aan de slag ging. Het programma is nog steeds immens populair en kent zelfs al verschillende spin-offs. “Ik doe het programma met heel veel plezier. In mijn normale werkzaamheden heb ik er geen last van, integendeel, mensen worden liever door de rijdende rechter veroordeeld dan door iemand die ze niet kennen.” Aan studenten wil Visser meegeven dat “mensen die zich zorgen maken over een carrière krijgen er nooit één. Je studeert uiteindelijk aan een universiteit en niet aan een hbo-instelling. Ga er dus vol voor, maar doe het alleen als je het echt leuk vindt. Als je de beste bent in je vak is er altijd werk voor je. Enthousiasme voor het vak is dus dé manier om ver te komen. Begin met echt studeren, als je je eerste jaar hebt gehaald kun je altijd nog meer tijd voor andere dingen maken. Het studentenleven kan in elk geval een jaartje wachten, terwijl je door goed te beginnen de kans vergroot dat je de studie goed afrondt. Zie de studie als een doel op zich en niet als een middel om ver te komen.”

Foto: Roland J. Reinders,
Bron: NCRV
Publicatiedatum: 21 mei 2014