Regie in crisistijd

Sommigen verlangen alweer terug naar het toppunt van de Coronacrisis; wat ging dat samenwerken toen lekker! Het doel was eenduidig; zorgen dat de IC-capaciteit niet werd overvraagd. In de kranten werd dagelijks bericht hoeveel beschikbare capaciteit er nog was. Virologen en intensivisten van het Out Break Managementteam en de talkshows op TV, maakten duidelijk dat het grootste risico dat we als samenleving konden lopen een tekort aan IC-bedden was. Het kabinet baseerde zich vanzelfsprekend op ‘de deskundigen’

Een gezamenlijk doel

En dat werkte heerlijk! Eindelijk werken aan dat gezamenlijke doel. Snel beslissen en vervolgens uitvoeren kan blijkbaar wel: als de wil er maar is! Eindelijk pakten het ROAZ en de Veiligheidsregio’s de Regie! Geen gepalaver meer over andere ‘belangetjes’; er is simpelweg geen tijd voor. Alle partijen springen eindelijk over hun eigen schaduw heen en dan komen we wel in die flow, zie je wel! 88 bedden in Ahoy? Doen! Extra capaciteit in het Mecc? Doen! En bouwen maar! Zie je wel, als er maar vertrouwen is!

Crisismanagement

En met alle gezamenlijke inspanningen is het ook gelukt; de capaciteit bleek toereikend, een catastrofe is afgewend. Een mooi staaltje crisismanagement, want dat was het natuurlijk. Crisismanagement werkt overigens alleen bij een evident eenduidig doel: de brand moet geblust. We kijken later wel wat verder nodig is. Het heeft daarnaast strakke procedures en directieve besluitvorming nodig: er is geen tijd voor overleg en overweging.

Afwegingen

Inmiddels krijgen we steeds meer in beeld wat het crisismanagement buiten beschouwing heeft gelaten om vaart te kunnen maken. Bescherming van zorgmedewerkers in verpleeghuizen… Kwetsbare kinderen met extra achterstanden door het (fysiek) sluiten van scholen… Misschien was het doel toch niet zo eenduidig als het leek op dat moment? Hadden we niet beter toch meer verschillende perspectieven moeten betrekken en iets meer tijd moeten maken voor een rijkere afwegingen? Maar waren we dan op tijd geweest om de brand te blussen?

Eendimensionaal

De Coronacrisis leert ons in ieder geval dat, als we een beetje tijd hebben, we de diversiteit in competenties en perspectieven in het hele relevante netwerk moeten benutten. Om samen op de beste manier de keten van activiteiten te vervullen die nodig is voor de vereiste maatschappelijke prestatie. Die opgaven zijn immers niet eenduidig; ook niet als je doet alsof, omdat dat het gevoel van voortgang geeft. Eenduidige besluitvorming van crisismanagement is dan al snel te eendimensionaal.

Wijze les

Ook nu weer blijkt, dat de partij die de ‘de regie pakte’, met zijn ‘doorzettingsmacht’ wordt aangeslagen. Inmiddels wordt voortvarend gezocht naar waar de rekening van de extra bedden in Ahoy en het Mecc naar toe moet: wie heeft dat eigenlijk besloten? Dan mag die partij ook betalen. Dat is altijd een wijze les voor partijen die graag ‘de regie pakken’ in netwerk- en ketensamenwerking. Het is niet ‘wie betaalt, bepaalt’, maar wie bepaalt, betaalt.