Vastgoedbedrijf Evergrande staat op de rand van de afgrond

300 miljard euro aan schulden: de Chinese vastgoedontwikkelaar Evergrande heeft te maken met grote financieringsproblemen. Dit werd wereldkundig omdat de Chinese overheid vastgoedbedrijven verplichtte om hun schulden bekend te maken om de zeer hoge prijzen van vastgoedprojecten in te dammen. De strategie van Evergrande is voor een lange tijd geweest om grote sommen geld te lenen van staatsbanken om zijn operationele activiteiten te financieren. Nu lijkt het er steeds meer op dat het niet meer in staat is om de gemaakte schulden terug te betalen. Sommigen zijn er zozeer van overtuigd dat dit tot problemen gaat leiden, dat Evergrande de 'Chinese Lehman Brothers' wordt genoemd. 

Een heus dilemma

Jacobs wijst echter op de verschillen tussen deze twee gevallen. De analogie gaat mank, aangezien de verwevenheid tussen het bedrijfsleven en de overheid een stuk groter is in China in vergelijking met de Verenigde Staten. Op dit moment  is de Chinese overheid aan het overwegen hoe het probleem het best opgelost kan worden zonder dat de middenklasse de pijn moet voelen van het absorberen van de schok. Dit is zeer belangrijk voor de regering, aangezien het anticipeert op een opkomende middenklasse die zich bewust moet zijn van de economische vooruitgang die China kent. De overheid heeft dus te maken met een dilemma: hoe kan dit bereikt worden zonder dat naar bedrijven en banken het signaal wordt afgegeven dat zelfs het aangaan van grote hoeveelheden schuld en risico niet te ver gaat? Eén ding lijkt in ieder geval redelijk zeker: de overheid zal ingrijpen om de schade aan de economie en het vertrouwen van haar burgers te beperken. 

Het risico van een domino-effect

Volgens Jacobs is Evergrande an sich niet groot genoeg om tot grote problemen te leiden voor de Chinese economie. De situatie wordt echter anders als blijkt dat er andere vastgoedbedrijven zijn die slechte leningen zijn aangegaan. Dit compliceert de zaak, aangezien niet uitgesloten kan worden dat het systeem ook andere, gevaarlijke projecten heeft gefinancierd. Bovendien is het doen van voorspellingen nog moeilijker, aangezien de informatie die uit China komt vaak onhelder is. Het lijkt erop dat een diepere zaak gaande is; de overheid houdt vast aan het doel om de economie ieder jaar te doen groeien met 6 procent per jaar. Jacobs benadrukt dat het simpelweg onmogelijk is op de lange termijn. 'Na de convergentie, als China de ontwikkelde wereld benadert, zal de ontwikkelingsgroei op zijn einde komen. Dit betekent dat de economische groei niet sneller zal kunnen gaan dan technologische ontwikkelingen die resulteren in een toename van de productiviteit'.