Met verslagenheid hebben wij kennisgenomen van het overlijden van dr. H.J. (Henk) van der Molen, oud-voorzitter van het College van Bestuur. Gedurende 11 jaar heeft hij de Erasmus Universiteit veilig en op nuchtere, stoïcijnse en koersvaste wijze langs moeilijke dossiers geleid. Dit alles met oog voor de belangen van de studenten, de medewerkers en de wetenschap.
GRAND’EUR - het decennium van Henk van der Molen
Uit het (feilbaar) collectief geheugen van Adriana Esmeijer, Hans Stam, Edmond Jaspar, Ton van der Pijl en Ger Lugtenberg.
"Dr. Henk J. van der Molen was voorzitter van het College van Bestuur EUR tussen 1990 en 2001, het laatste decennium van de 20e eeuw (daarvoor was hij o.a. decaan FGG en directeur NWO) - een periode waarop we twintig jaar later met trots en euforie terugkijken, en dat niet in de laatste plaats vanwege de grote verdiensten van Henk als bestuurder: nuchter (geboren Twentenaar!), stoïcijns en ironisch tegelijk; wijs, soms eigenwijs, verbindend, slim, bevlogen (“Alle asbakken de deur uit!”), harde werker, veeleisend, met een feilloos geheugen voor feiten en mensen, en met een onmiskenbare hekel om zelf in het middelpunt van de belangstelling te staan.
Het was een periode van pittige dossiers zoals de operatie Selectieve Krimp en Groei (SKG), de invoering van de MUB, de nieuwe Onderzoekscholen, de oprichting van de EUR Holding, de ‘afsplitsing’ van de medische faculteit (EMCR, nu Erasmus MC), van affaires zoals de ‘bijklussende hoogleraren’ en de casus Meike Vernooy: de talentvolle scholier die herhaaldelijk werd uitgeloot voor geneeskunde, het College dat vervolgens de Minister uitdaagde, enz. enz. (Meike Vernooy is inmiddels hoogleraar aan het Erasmus MC).
Henk kon goed luisteren (maar ook ‘barsig’ zijn), een dappere man die zich niet de les liet lezen en moedige beslissingen niet uit de weg ging. Hij was van huis uit wetenschapper (hoogleraar chemisch endocrinologie), geen beroepsbestuurder, eerder de primus-inter-pares. De koers van de EUR werd uitgezet door een hecht, aan elkaar gewaagd team: Henk, Hans Stam, rectores Piet Akkermans later Jan van Bemmel, en de secondanten Paul Patoir, Joop de Jong, Piet de Visser, Leo de Oude, Edmond Jaspar, Ton van der Pijl. En Hannie Cramer.
O zeker, er waren soms stevige clashes zoals met de U-raad (met gerenommeerde tegenspelers als Wil Foppen en Philip Maat) … en dan was er nog Quod. Maar Henk bleef immer constructief, consensus- en resultaatgericht. Een euforische periode ook, waarin de universiteit sterk groeide, zowel kwantitatief (studentenaantallen, budgetten) als kwalitatief (rankings, onderzoekspremies, innovaties). Een tijd bovendien van groeiende maatschappelijke - en daarmee publiekelijke impact – van de universiteit: van migratie- en havenstudies tot milieukunde en ouderenonderzoek ERGO, enz. enz.
Het was ook de periode waarin Henk vele hoge gasten verwelkomde die de universiteit aandeden: Gorbatsjov, De Klerk, Arafat, Gerry Adams, Helmut Kohl - maar ook de koninklijke familie en NEH-alumni Lubbers, Ruding, Kroes. Ivo Opstelten was kind-aan-huis.
En dan waren er nog zovele, vele kleine momenten, Henk die (letterlijk) de eerste toon zette voor het koor Chant’EUR, die de Skadiroeiers huldigde en die het ‘willig slachtoffer’ was van het roemruchte caBaret erasMuts.
Met een mengeling van trots en van weemoed, maar vooral in dankbaarheid kijken we terug op onze roemruchte jaren met Henk, waarin we hem van nabij mochten meemaken – maar nooit zo nabij als zijn immer dierbare en toegewijde echtgenote Jenny."