"In Indonesië, spreek je professoren aan met hun titel en voornaam"

Hoe ben je bij de Erasmus Universiteit terechtgekomen?

In 2017 kreeg ik een beurs van het Indonesia Endowment Fund for Education van het Ministerie van Financiën, om een promotieonderzoek te doen naar autisme. Ik mocht dit onderzoek overal ter wereld uitvoeren. Ik stuurde een sollicitatiebrief naar verschillende universiteiten wereldwijd en kreeg verschillende positieve reacties, waaronder een van de Erasmus Rotterdam Universiteit.

Ik koos voor de ESSB omdat ik onder de indruk was van het werk van professor van IJzendoorn, de professor met wie ik hier zou gaan samenwerken. Verder vond mijn man het erg belangrijk dat we naar een land gingen waar we nog Indonesisch konden eten. Nou, dat is hier heel goed mogelijk!

Wat onderzoek je?

Mijn onderzoek naar autisme bij kinderen maakt deel uit van de Generation R Study van het Erasmus Medisch Centrum. Dit is een cohortstudie met tienduizend deelnemers, waaronder moeders en kinderen. Generation R onderzoekt de groei, ontwikkeling en gezondheid van opgroeiende kinderen in Rotterdam. Deze kinderen zijn gevolgd vanaf de vroege zwangerschap tot aan de jongvolwassenheid. In het bijzonder gaat mijn onderzoek over het verband tussen autistische trekken bij kinderen en verschillende soorten voorspellers of uitkomsten (d.w.z. schoolprestaties, relatie met leeftijdgenoten, gedragsproblemen, leeftijd van de ouders).

Heb je ook culturele verschillen ervaren?

Een groot cultuurverschil dat ik heb ervaren is dat er in Nederland weinig tot geen hiërarchie is. In Indonesië is het moeilijk om 'nee' te zeggen of te onderhandelen met een meerdere, en je spreekt professoren aan met hun titel en voornaam. Hier zijn hoogleraren meer aanspreekbaar en is het gebruikelijk om ze direct bij hun voornaam aan te spreken, zonder titel. Het is ook mogelijk om het niet eens te zijn met de mening van je meerdere. Daar moest ik in het begin wel aan wennen, maar nu vind ik het heel prettig.

Merk je nog andere culturele verschillen tussen collega's in Nederland en Indonesië?

Nederlanders hebben graag een mening, en ze durven die altijd uit te spreken. Die houding inspireert mij om meer zelfvertrouwen te hebben om mijn mond open te doen.

Wat ik ook interessant vind, is wanneer iemand een presentatie geeft en er komt een vraag uit het publiek en degene die presenteert weet het antwoord niet, dan zegt hij of zij direct: "Ik weet het niet". Ik wist niet wat ik hoorde! In Indonesië wordt van je verwacht dat je altijd een antwoord hebt op de vragen van het publiek als je een presentatie geeft.

Wat valt jou op aan werken bij de ESSB?

Ik heb bewondering voor de mentaliteit hier; de mensen zijn punctueel en resultaatgericht. Die houding wil ik ook in mijn verdere loopbaan meenemen. Wat ik ook leuk vind, is dat de collega's hier de vakanties echt serieus nemen. Er is een goede balans tussen werk en privé. Je werkt hard tijdens de werkuren, en daarbuiten niet. Dat is anders dan in Indonesië, waar je baas je altijd kan bellen, ook op je vrije dagen.

Heb je nog snel contact gemaakt met je collega's?

Het ging niet snel omdat ik in het begin niet zelfverzekerd genoeg was om vragen te stellen aan collega's bij het ESSB, ik ben de enige werknemer van het ESSB uit Indonesië, en in het begin dacht ik dat het leuk zou zijn om collega's uit Indonesië te hebben die ik een paar praktische dingen kon vragen, zoals, "Waar kan ik een moskee vinden?", "Wat zijn goede Indonesische restaurants?" enz. Maar in feite waren er veel vriendelijke collega's die mij op verschillende manieren hielpen, van statistische zaken tot het sociale leven.

Heb je naast je promotietraject nog andere activiteiten bij de EUR?

Dit jaar ben ik voorzitter van de PhD Council van de Erasmus Graduate School of Social Sciences and the Humanities (EGSH). Samen met andere vertegenwoordigers van de EGSH PhD Council brengen we de tevredenheid van promovendi over de door EGSH aangeboden PhD-opleidingen in kaart.

Je bent ook bevallen van twee kinderen gedurende je tijd hier; wat voor invloed heeft dat gehad?

Dat klopt, ik ben voor het eerst moeder geworden tijdens het begin van mijn PhD-traject en heb onlangs nog een kind gekregen. Op zo'n moment ben ik het liefst in mijn eigen land, bij mijn grote gezin. Maar het werk moet doorgaan. Mijn beurs is maar voor vier jaar, en er is geen ruimte voor zwangerschapsverlof dat door mijn specifieke beurs wordt gegeven; daarom heb ik er beide keren voor gekozen om zo snel mogelijk weer aan het werk te gaan. Mijn man en ik regelen samen de kinderopvang; de flexibiliteit om van thuis uit te kunnen werken komt ook goed van pas.

Hoe zie jij je toekomst voor je?

Ik mis mijn thuis in Java heel erg, en we gaan bijna elk jaar terug. In de eerste plaats wil ik hier meer ervaring opdoen als onderzoeker op het gebied van autisme, zodat ik de opgedane kennis en vaardigheden mee terug kan nemen naar Indonesië.