Helpt concept sektegeest bij begrijpen geweld?

Verschillende partijen die betrokken zijn bij de oorlogvoering in Syrie, Irak, Yemen en andere plaatsen hebben een sektarische redevoering omarmd en uiten sektarisch gedrag door gewelddadige- soms zeer gruwelijke - symbolische actie. Het meest voor de hand liggende voorbeeld is de Islamitische Staat (IS). Betrokken in een ogenschijnlijk apocalyptische strijd, gebaseerd op radicale lectuur van het religieuze verleden en heden, legitimeert de sektegeest van IS het vermoorden van 'niet gelovigen', de vernedering van vrouwen als slaven, het verwoesten van heiligdommen, kerken, kloosters, etc... 

Maar sektarische redenering en actie komen niet alleen voor bij IS en andere Jihad bewegingen. Hun tegenstanders gebruiken het ook. Verschillende regimes in de regio gebruiken beelden van een denkbeeldig verleden in hun slogans. En ook zij, met daarbij dodelijk militair geweld, gebruiken symbolisch geweld zoals dat van de IS, zoals het ontheiligen en verwoesten van wat heilig is voor anderen en het vermoorden van religieuze leiders, zoals een vooraanstaande Shiite geleerde in Saoedi Arabië in december 2015. 

Douwes beschouwt het begrip sektegeest. Is het een bruikbaar concept om het hedendaagse geweld te begrijpen? Sommigen beargumenteren dat sektarisme helpt om de huidige condities in het Midden-Oosten tot op zekere hoogte te verklaren en anderen betogen zelfs dat de verschillende religieuze samenlevingen historisch vastzitten in een conditie van anonimiteit en conflict. Echter, het enkele feit dat religieuze samenlevingen zoals in het Midden-Oosten vandaag de dag nog bestaan, ondermijnt de assumptie dat een historische gemeenschappelijke grond hetgeen is dat mist.

In samenwerking met Erasmus Institute of Public Knowledge