We hadden vroeger thuis zeker zeven kippen waaronder een grote dikke Barnevelder met een afgebrande snavel. De haan was te klein om haar te bespringen en dat frustreerde hem. Ze liepen meestal los in de tuin. Op een gegeven moment werden ze ziek door het snot, een aandoening die lijkt op verkoudheid maar uiteindelijk tot blindheid kan leiden. Antibiotica heeft geholpen maar één kip werd blind en we namen haar in huis. Ze liep overal tegenaan en poepte de hele keuken onder. Mijn moeder heeft naast een lieve ook een harteloze kant en liet per ongeluk de keukendeur openstaan maar mensen op het fietspad stapten af en brachten haar terug. Bij de tweede ‘ontsnapping’ keerde ze niet meer terug omdat mijn oom haar heeft vermoord.
Daar moest ik aan denken toen iemand op de radio vertelde dat sommige mensen die vluchtelingen uit Oekraïne in huis hadden genomen, ze na een week weer hebben teruggebracht naar de noodopvang. Het ging mis met het eten en het douchen. Je kan een jurk terugsturen naar Wehkamp, schoenen naar Zalando maar mensen zijn geen kartonnen dozen die je in huis haalt. Het zijn geen blinde kippen, dacht ik.
Het voelt niet goed om mensen terug te sturen. Wat is ‘het’ in deze zin behalve het onderwerp? Die vraag krijg ik vaak en de uitleg is lastig. Zeker wanneer Farah zegt dat ze elke dag met haar man gaat wandelen in het Zuiderpark: ‘Het voelt mij goed.’ Zoals Farah het formuleert is het Zuiderpark het onderwerp. Het park ademt iets van rust en geur en Farah snuift het op waardoor zij zich prettig voelt maar er is meer in de zin van Farah. Het bos voelt wanneer Farah komt en geurt en straalt dan extra. Dat kan niet, hoor ik u zeggen maar dat zeiden ze ook tegen Darwin. We zouden parken, bossen en stranden dankbaar moeten zijn omdat ze van alles doen voor kruipertjes en wroetertjes en schimmels en beestjes die we liever niet in de keuken hebben net zoals een blinde kip. Ze zorgen ook voor Farah en haar man als ze ‘s ochtends wandelen in het Zuiderpark. Het voelt haar goed.
‘Hoe voelt de pizza jou?,’ schreef Mohamed. Je hebt esoterische momenten van innerlijke rust en natuurlijke schoonheid en je hebt Mo. Als u een antwoord weet op de vraag van Mo, stuur het op naar de redactie. Ik kan het nu even niet, sorry. Laten we verdergaan met gevoelens.
‘Als het zont, voel ik mij goed,’ schreef Dikran en dat is eigenlijk een hele logische zin die wij om welke reden dan ook fout rekenen. Het regent, sneeuwt, stormt, waait, hagelt en vriest maar als de zon schijnt hoor je nooit iemand zeggen dat het zont terwijl we wel liggen te zonnen. Zonnen is net als regenen, vriezen en waaien een werkwoord maar het zont niet. Wat is er vreemd aan de zon? Ik weet dat de aarde opwarmt en de inflatie stijgt net als de prijzen voor voedsel en energie en dat er een oorlog is en Mo mij vraagt hoe de pizza mij voelt maar iemand die is opgegroeid met het voeren van een blinde kip denkt ook over dit soort dingen na. Galileo en Copernicus ook.
‘Ik kan vanmiddag niet komen want ik voel een slechte hoofdpijn,’ mailde Aya. Ik vraag me dan direct af hoe een goede hoofdpijn voelt maar het probleem van Aya ligt deels in de vertaling van een ‘bad headache’. De Engelse ziekte dus, waarmee de diagnose is gesteld maar de pijn voor Aya niet minder is.
Ik kreeg laatst ook een hele slechte hoofdpijn toen schrijver Abdelkader Benali een mooie column op de radio voorlas waarin hij stelde dat er blijkbaar eerste klas en tweede klas vluchtelingen zijn of zoals Marwan uit Jemen in de klas zei: ‘Iemand zei laatst tegen mij dat ik een nepvluchteling ben.’
Nog niet zo lang geleden landde er een vliegtuig vol gevluchte Afghanen die voor de ambassade hadden gewerkt. Kamervragen, weigergemeentes en niemand die erover dacht om deze mensen in huis te nemen terwijl ze door hun werk daar misschien wel dichter bij ons staan dan de vluchtelingen uit Oekraïne.
Ik heb een slechte hoofdpijn en ik zet de radio aan. Iemand, een lid van de Tweede Kamer, zegt: “Het is in de wereld niet allemaal koek en eieren.” Toen moest ik denken aan mijn blinde kip. Aan blinde kippen overal.
