Wat telt als een stoornis?

Een dergelijke inkadering van eigenschappen kán een zinnige oplossing zijn. Bovendien ontlenen veel mensen troost en moed aan een diagnose voor zichzelf of hun kind, omdat deze een verontschuldiging biedt voor hoe ze zijn.

Maar: hoe komt het dan dat alsmaar meer mensen kennelijk een verontschuldiging nodig hebben voor hoe zij zelf of hun kinderen zijn? En hoe sterk is die verontschuldiging eigenlijk, nu we zijn gaan denken dat de individuele maakbaarheid zich ook uitstrekt tot je biologie?

Wie zich te weinig concentreert, niet blij genoeg is of te weinig sociale vaardigheden heeft, kan daar immers zelf wat aan doen via een diagnose, die er een biologisch probleem van maakt. Wie tekortschiet kan en moet zich laten behandelen, werd ons adagium in de laatste kwart eeuw. Geen rimpels meer in je huid en geen rimpels meer in je geest; geen hangende oogleden en geen hangende schouders meer.

Wie zich niet laat behandelen kiest er dus blijkbaar voor om tekort te schieten, vinden velen nu. Anderen menen weer dat er een flink steekje los zit aan wie een diagnose heeft, juist omdat hij of zij ‘er niets aan kan doen’. Trudy Dehue zoekt samen met het publiek naar een uitweg uit dit collectieve vliegenglas.

Trudy Dehue was van 1995-2016 hoogleraar Theorie en Geschiedenis van de Psychologie aan de Universiteit van Groningen. Zij is een veelgevraagd spreker en auteur van bestellers zoals; ‘De depressie-epidemie’ en ‘Betere mensen’.