Promotie M.A.J. (Max) Renault

Proefschrift in het kort:

Verrassingen en crises kunnen zich altijd en overal voordoen en kunnen organisatorische teams voor acute uitdagingen stellen. Eerder werk over teamadaptatie heeft vele cognitieve en structurele adaptatiemechanismen onthuld. Evenzo heeft de managementpraktijk (b.v. Agile) deze mechanismen vertaald in populaire hulpmiddelen en processen voor teams
om met veranderende situaties om te gaan. Toch zijn deze benaderingen, die zich beperken tot structurele en cognitieve mechanismen, onvolledig in het verklaren van de adaptieve prestaties van teams, omdat ze affect en emoties over het hoofd zien. Emoties zijn fundamenteel voor de menselijke natuur en teamwerk, en crises kunnen intens emotionele gebeurtenissen zijn. Dit proefschrift onderzoekt de slecht begrepen affectieve mechanismen van teamadaptatie. Ik leg uit hoe emoties veroorzaakt door crises opkomende cycli van hulp, zorg en kameraadschap tussen teamgenoten kunnen activeren. Teams die dergelijke relationele en affectieve reserves opbouwen door opeenvolgende crises, kunnen met meer succes het hoofd bieden aan en reageren op toekomstige gebeurtenissen. Dit is echter gemakkelijker gezegd dan gedaan: negatieve emoties kunnen de fragmentatie van een team versnellen. Dit kan worden voorkomen door affectieve leiders die de emoties van de leden positief reguleren. Dergelijke positiviteit helpt kliekjes te vermijden omdat aan de emotionele behoeften van de leden wordt voldaan, en omdat het team zich dan collectief verenigt om op crises te reageren. Aanpassing aan crises, zo lijkt het, kan niet worden bereikt zonder het koesteren van de relationele en affectieve banden van de leden ten voordele van het geheel. Dit dient als een oproep aan organisaties om emoties belangrijker te vinden dan het blindelings volgen van verpakte methodologieën die louter structuren, instrumenten en processen benadrukken.