Sjoerd van Tuinen publiceert 'The Philosophy of Mannerism'

Sjoerd van Tuinen pleit voor de onafscheidelijkheid van materie en manier in de vorm van een groepsportret van Leibniz, Bergson, Whitehead, Souriau, Simondon, Deleuze, Stengers en Agamben. Dit boek, waarin de 16e-eeuwse stijl van het maniërisme opnieuw wordt onderzocht, synthetiseert filosofie en esthetiek om niet alleen de hedendaagse relevantie van kunstenaars als Michelangelo of Arcimboldo aan te tonen, maar ook hun bredere betekenis als belichaming van een vorm van modaal denken en waarnemen.

Dit boek bekijkt het maniërisme als een stijl die het evenwicht en de proporties van vroegere Renaissance modellen verwaarloosde ten gunste van compositorische instabiliteit en spanning, maar beschouwt het maniërisme ook a-historisch om te onderzoeken wat het ons kan vertellen over continentale modale metafysica. Terwijl de analytische metafysica de logische essentie bevoorrecht en vraagt of iets mogelijk, reëel, contingent of noodzakelijk is, bevoorrecht de continentale filosofie het bestaan en telt zij evenveel modi als er manieren zijn om tot bestaan te komen.

In drie hoofddelen verkent van Tuinen eerst de ontologische, esthetische en ethische vertakkingen van dit onderscheid. Vervolgens ontwikkelt hij dit door een uitgebreide studie van Leibniz als een modaal en zelfs maniëristisch filosoof, voordat hij in het laatste deel een (neo)maniëristische esthetiek schetst die diagrammatica, alchemie en hedendaagse technologieën van speculatief ontwerp omvat.