“Thuiszorg & Wijkverpleging: beter in staat hun rol in te vullen?”
Doel van de wijkverpleging is de kwaliteit van het leven thuis te bevorderen, ondanks ziekte, behandeling of beperking. Kenmerkend voor de wijkverpleging is de gelijkwaardige en actieve rol die de cliënt heeft in de totstandkoming van de zorg. De cliënt en de mantelzorger zijn de belangrijkste samenwerkingspartners: de wijkverpleging helpt de cliënt en mantelzorger bij het maken van keuzes en de gevolgen daarvan. Een goede vertrouwensrelatie is essentieel voor de wijkverpleging. Goed aansluiten bij de mogelijkheden van de cliënt en het ondersteunen van de zelfredzaamheid kan alleen in een vertrouwde en nabije relatie. De vraag die speelt is; “Zijn de thuiszorgmedewerkers, goed in staat om deze rol te vervullen?”
Kwaliteit kan echter niet worden opgelegd, maar zich alleen onder goede voorwaarden ontwikkelen. Ook ruimte voor de gelijkwaardige en actieve rol voor de cliënt is niet vanzelfsprekend maar moet in de praktijk vorm krijgen. De sleutel voor kwaliteit is lef om te leren en te verbeteren. Dit begint in de praktijk van de zorgverlening met openheid en bereidheid om vragen te stellen over de kwaliteit en doelmatigheid van de zorg. Bereidheid van medewerkers om zichzelf vragen te stellen, maar ook om deze met collega’s (lees organisatie) binnen en buiten het team te bespreken. Daarnaast is feedback van de cliënt en de mantelzorger één van de lijnen zijn waarlangs de geboden zorg zich ontwikkelt en kwaliteit wordt geborgd en verbeterd.
Om deze rol binnen het kwaliteitskader wijkverpleging zorgteams te faciliteren heeft ESHPM in samenwerking met Zorgbelang Inclusief en Kenniscentrum Zorginnovatie van Hogeschool Rotterdam een kwaliteitsinstrument ontwikkeld: ‘Als je het ons vraagt’. Dit kwaliteitsinstrument gaat uit van de input vanuit de drie voor de zorgverlening belangrijkste partners: cliënten, naasten en medewerkers. Zij worden als afzonderlijke groepen middels focusgesprekken bevraagd op verbeterpunten in de zorgverlening. Deze gesprekken worden ingeleid door films waarin binnen het perspectief van de groep dilemma’s rondom eigen regie, zelfredzaamheid en participatie aan bod komen. Met de resultaten uit de verschillende groepen wordt in een gezamenlijke bijeenkomst bepaald welke verbeterpunten de meeste prioriteit hebben en waar aan gewerkt gaat worden. Het werk wordt verdeeld in co-design groepen die er praktisch mee aan de slag gaan.
De films die gebruikt worden in deze pragmatische methode zijn gebaseerd op interviews met cliënten, medewerkers en verwanten uit de praktijk van de wijkverpleging. Acteurs verwoorden een dilemma en brengen dit zo tot leven. Door gesprekken te beginnen met het vertonen van de films worden deelnemers uitgenodigd hun eigen situatie en verbeterpunten te bespreken.