Elke dag zou ze blind wakker kunnen worden. Dat is waar eerstejaars Linda Koster rekening mee houdt omdat ze een aandoening aan haar netvlies heeft. Hoe verwerk je die klap? Door de tijd te nemen, te genieten en langzaam weer te durven denken aan de toekomst.
“Door het hele gebeuren heb ik eigenlijk vijf tussenjaren gehad”, vertelt Linda Koster (23). Met ‘het hele gebeuren’ bedoelt de student Gezondheidswetenschappen de diagnose die ze op haar zeventiende kreeg en de onzekerheid die volgde. Al op jonge leeftijd wilde ze chirurg worden. Met een oogziekte was dat geen optie meer. Wat moet ik nu, vroeg zij zich af.
’s Nachts al blind
Het verdriet bij Linda thuis is groot. “De klap kwam bij mij pas binnen toen mijn grote, stoere, gespierde vader huilde toen hij het mijn moeder vertelde. Mijn tweelingbroer heeft de erfelijke ziekte gelukkig niet, maar hij voelde zich wel schuldig dat ik dit alleen moet meemaken.”
Tegelijkertijd vallen heel veel puzzelstukjes op hun plaats. “‘s Avonds heb ik altijd al slecht kunnen zien. Toen ik nog heel klein was, heb ik ’s avonds op de camping eens vlak voor mijn vader gestaan en toch zei ik: ‘Papa, waar ben je?’ Mijn ouders namen mij overal mee naartoe voor onderzoek, maar kregen te horen dat iedereen wel een beetje nachtblind is. Door mijn kokervisie heb ik altijd al met mijn hoofd moeten draaien om goed te kunnen zien.”
Het blijft afwachten hoe de retinitis pigmentosa, zoals dit soort aandoeningen worden genoemd, bij Linda zal verlopen. De ziekte ontwikkelt zich bij iedereen anders, maar kort samengevat komt het erop neer dat de cellen in het netvlies die ervoor zorgen dat je licht en donker waarneemt en contrast kunt zien door ontstekingen langzaam kapotgaan. De een ziet nog met één oog, een ander ziet nog door een heel klein kokertje. Artsen verwachten dat Linda helemaal blind zal worden. In het donker ziet ze nu al niets meer.
Doorgaan
In de vijf ‘tussenjaren’ is er veel veranderd in Linda’s leven. Ze woont niet meer in Maastricht, maar met haar vriend Joost in Gouda. Ze heeft flink gewerkt en gespaard om het geld vervolgens uit te kunnen geven in Australië en Nieuw-Zeeland. “Skydiven, duiken bij het Grand Barrier Reef, raften vanaf een zeven meter hoge waterval, een traditionele tatoeage uit Nieuw-Zeeland laten zetten. Ik heb echt alles uit die reis kunnen halen doordat ik jarenlang zo hard gewerkt heb.”
De grootste verandering is dat Linda weer naar de toekomst durft te kijken. “De kans bestaat dat de ontstekingen zo snel gaan dat ik morgenochtend blind wakker word. De eerste maanden schrok ik ’s nachts wakker en moest eerst het licht aan. Ik moest meteen weten of ik nog kon zien.” Ze zit in een steungroep met ‘andere jonge meiden’ met oogziektes. Via het blindeninstituut krijgt ze eveneens hulp, bijvoorbeeld met haar studiekeuze. Een leidinggevende positie lijkt haar wel wat, manager in een ziekenhuis bijvoorbeeld. Vandaar de keuze voor Gezondheidwetenschappen. “Ondanks alle onzekerheid wil ik aan mijn toekomst werken.”
Toch aan de studie
Het studeren is weer even wennen, en haar ziekte moeten uitleggen aan medestudenten voelt soms vreemd. “Ik vertel het meestal meteen. Het kan zijn dat ik binnenloop zonder blindenstok, maar dat ik die wel nodig heb als het na college donker is. Ik zit altijd voor in de collegezaal. Mensen snappen niet hoe ik het ene moment blind ben en het volgende niet. Ik zie hun blikken niet, maar voel ze wel.”
Gebruikmaken van haar blindenstok doet Linda liever niet, want het liefst zou ze zonder hulp het leven doorgaan. Toch pakte het bij de Eurekaweek goed uit. “Tijdens de Eurekaweek sliep ik op de campus en na de cantus moest ik vanuit Ahoy terug naar Woudestein. Ik wist alleen niet hoe de metro werkte en hoe ik daar moest komen. Een meisje zag mijn stok en zei tegen haar vriend: ‘Ga maar vast naar het feest. Ik breng haar naar de campus.’ Dat was zo ontzettend lief. Hoe ik was ik anders teruggekomen?”
- Meer informatie
Dit artikel is geschreven door Tessa Hofland en overgenomen van het Erasmus Magazine.