Er is tegenwoordig niet veel nodig om als artiest het publiek tegen je te krijgen. Een verkeerde uitspraak op social media kan genoeg zijn om je carrière om zeep te helpen. "Als iemand gecanceld wordt kun je stellen dat je eigen verhaal, brand, narratief of identiteit niet meer van jou is maar wordt beheerst door het verhaal waardoor je gecanceld wordt." De afgelopen maand heeft mediawetenschapper Simone Driessen twee keer over cancel culture mogen praten voor Viva en Rotown & Rock ’n Roll Highshool Magazine.
Dr. Simone Driessen sprak in de rubriek Viva's Vrouw van de Week over Martine Sandifort, die naar aanleiding van een discutabele sketch in het nieuws kwam: "We lijken meer te polariseren dan ooit, maar tegelijkertijd hebben we ook meer begrip voor anderen. We verdiepen ons meer in elkaar en zien daardoor dat er ook mensen zijn met andere gevoelens. Het hebben van lange tenen is zeker iets van deze tijd, maar tegelijkertijd is dat ook het mooie van de cancel cultuur; het laat zien wat moreel is en wat wij als maatschappij vinden kunnen."
In een mini-documentaire geproduceerd door Rock ’n Roll Highschool Magazine bood Driessen een academisch perspectief op het fenomeen cancel culture in de muziekindustrie. Waar houdt het persoonlijke leven van een artiest op en begint het artistieke? Wanneer is het vrijheid van meningsuiting en wanneer is het haat zaaien? En waar trek je de grens als muziekindustrie-professional: boek je een artiest na één beschuldiging van seksueel misbruik niet meer, of is er meer voor nodig? Volgens Simone Driessen is dat een ethisch dilemma. "Als muziekpodium of festivalorganisator denk ik niet dat je zoveel macht kunt pakken, maar aan de andere kant geef je iemand die heel controversieel is een podium en versterk je daarmee dat gedachtegoed. Een lastige zaak waar je niet zwart of wit in kunt staan, maar waar je als podium wel over na moet denken."
