Indiëherdenking: hoe de pijn groeit met meer aandacht

De Nederlandse overheid heeft decennialang een eenzijdig beeld uitgedragen, zegt Lise. De herdenkingen zijn bijvoorbeeld heel lang georganiseerd door oud-militairen, zoals aangegeven in het Noord Hollandsch Dagblad artikel. Deze organisatie gaf in wijze aan dat Nederlands veel goeds heeft gedaan in Nederlands Indië, en alsof alleen hun verlies herdacht moet worden. “Er werd benadrukt dat er in 45-46 heel veel geweld was geweest tegen Indo-Europeanen en Nederlanders, en dat ze daarom het recht hadden om de orde te herstellen,” legt Lise uit. “Zonder dat daarbij werd gezegd dat dat een reactie was op een systeem: de Indonesiërs waren klaar met de onderdrukking.”

Lise benadrukt verder hoe meer aandacht voor een gebeurtenis kan leiden tot pijn aan verschillende kanten: “Indische Nederlanders vinden dat zij niet als slachtoffer erkend worden als er ook aandacht komt voor de Indonesische slachtoffers. Zij vinden dat zij tot daders worden gebombardeerd.” Door de verschillende onderzoekers die aangehaald worden in het artikel wordt vooral geconcludeerd dat voor een goede herdenking en verwerking van de pijnlijke geschiedenis het juist van belang is dat men zich realiseert dat ze zowel slachtoffer als dader kunnen zijn.

Lise benadrukt het belang van het kenbaar maken van de pijnlijke geschiedenis: “Er is de laatste jaren veel meer aandacht gekomen voor de koloniale geschiedenis van Indonesië, maar het blijft steeds soms een beetje op een academisch niveau. Het zou helpen voor de beeldvorming als er ook in de popcultuur en publieke debat nog meer oog komt voor deze kant van de geschiedenis. Iedereen kent de verhalen over de Tweede Wereldoorlog, daar wordt op scholen les over gegeven, en er is daardoor een veel gebalanceerder beeld ontstaan. We denken ook niet meer: alle Duitsers zijn slecht.”